Έρχεται ο Big Brother της νέας εποχής.
Σύμφωνα με πληροφορίες από το Αθηναϊκό Πρακτορείο 10.000 άνθρωποι(περισσότερα εδώ) , θα κληθούν να συμμετάσχουν στο πιο τερατώδες πείραμα όλων των εποχών. Πρόκειται για ένα διαστροφικό συνοθήλευμα ιατρικής και κοινωνικών επιστημών, που κάνει το παροιμιώδες πείραμα του Στάνφορντ να φαντάζει παιδική χαρά.
Στο πείραμα-τερατούργημα που θα πραγματοποιηθεί στη Νέα Υόρκη οι συμμετέχοντες θα έχουν συμφωνήσει και επιτρέψει την καλωδίωση των σπιτιών τους καθώς και του ίδιου τους του σώματος, ώστε να παρακολουθούνται καθημερινά, για 24 ώρες. Χρόνος διάρκειας του πειράματος; Είκοσι χρόνια! Για 20 ολόκληρα χρόνια δηλαδή, 24 ώρες το 24ωρο, όλα στη ζωή των ανθρώπων αυτών θα καταγράφονται. Τα πάντα! Από το πώς μασάνε μία τσίχλα, μέχρι τη λειτουργία των ζωτικών τους οργάνων.
Το πρόγραμμα αυτό που λέγεται HUMAN (Human Understanding through Measurement and Analysis – Ανθρώπινη Κατανόηση μέσω Μέτρησης και Ανάλυσης), αλλά μόνο «Human» δηλαδή «Ανθρώπινο» δεν είναι, σκοπέυει να μαζέψει βουνά προσωπικών δεδομένων, που μετά θα δίνονται σε γιατρούς, κοινωνιολόγους, ψυχολόγους για να τα «αξιοποιήσουν» – ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό σε κοινωνίες ελέγχου που σαν μόνο στόχο έχουν το κέρδος, και λειτουργούν με εξουσιαστικές δομές που βασίζονται στο φόβο και στην υπακοή, όπως οι σημερινές.
Δεν ξέρω δηλαδή αν είναι χειρότερος ο σχεδιασμός ενός τέτοιου πειράματος, ή το γεγονός ότι έχουν ήδη βρεθεί ενδιαφερόμενοι να συμμετάσχουν. Άνθρωποι που δέχονται ότι δεν τους ανήκει καμία απολύτως στιγμή τους, ότι ο τρόπος που φυσάνε τη μύτη τους, που φτύνουν, που κάνουν έρωτα, θα γίνεται σε κοινή θέα και θα αποτελεί αντικείμενο μελέτης, ότι οι αστείες γκριμάτσες που κάνουμε όλοι στον καθρέφτη, και τις απολαμβάνουμε ακριβώς επειδή δεν μας βλέπει κανείς, θα ανήκουν πλέον σε μία εταιρεία, ότι οι ξεφτίλες απ’ τις χυλόπιτες, τα μεθύσια, οι γκάφες που θέλουμε κι οι ίδιοι να ξεχάσουμε και χαμογελάμε αμήχανα όποτε τις θυμόμαστε, τα δάκρυα θανάτου για τη μάνας μας, ή το παιδί μας, θα ανήκουν σε ένα ερευνητικό κέντρο και όχι σε μας τους ίδιους.
Προσωπικά διατηρώ αμφιβολίες κατά πόσον ένα τέτοιο πείραμα θα μπορούσε ποτέ να ολοκληρωθεί, γιατί σε κάποιο σημείο θα άρχιζαν οι αυτοκτονίες από τα σπασμένα νεύρα των συμμετεχόντων, όταν θα συνειδητοποιούσαν δηλαδή με το πέρας του χρόνου σε τι ακριβώς συμφώνησαν, ψάχνοντας μια γωνίτσα να κρυφτούν για να είναι μόνοι, ακόμα και όταν θα τους έχουν βγάλει τα βύσματα πλέον (γιατί δεν θα τα κρατούν σίγουρα χωρίς τη «θέλησή τους» ) αλλά θα τους έχουν φυτέψει αρκετή παράνοια στον εγκέφαλο ώστε να κοιτάζουν πίσω τους και γύρω τους, όπου κι αν βρίσκονται πια. Ακόμα και χωρίς την ολοκλήρωσή του δηλαδή, τη δουλειά του σαν Δούρειος Ίππος, ένα τέτοιο πείραμα, σαν άγημα διαστροφικού ελέγχου της εξουσίας πάνω στους ανθρώπους, θα την έχει κάνει, εισάγοντας την καινοτόμα ιδέα, ότι θα παρακολουθείται ως και το χρώμα του σκατού σου.
Γιατί φυσικά δεν μπορεί να βρέθηκαν 10.000 διαταραγμένοι άνθρωποι που όλοι να λειτουργούν «καλύτερα» ή πιο αποτελεσματικά υπό καθεστώς απόλυτης παρακολούθησης (αν και ο καπιταλισμός παράγει αβέρτα κουβέρτα διαταραχές, διαγνώσεις, ασυλοποιήσεις, ιδρυματισμούς, για όλους έχει ο μπαχτσές, όπως μαθαίνουμε όσοι φοιτήσαμε σε τομείς της ψυχικής υγείας).
Έστω όμως και έτσι να ήταν, να βρίσκονταν 10.000 ανισόρροποι (κυριολεκτικά δηλαδή με έλλειψη ψυχικής ισορροπίας) που να μπορούσαν να λειτουργήσουν κάτω από τέτοιες συνθήκες, τα αποτελέσματα του πειράματος, θα αλλοιώνονταν εφόσον δεν θα αντανακλούσαν τις τάσεις του μέσου όρου (όπως διατείνονται οι σχεδιαστές του πειράματος) πράγμα που δείχνει ότι άλλος είναι τελικά ο στόχος του πειράματος αυτού: η εξοικείωσή μας με την ιδέα ότι ούτε καν η ζωή μας, μας ανήκει πλέον.
Όταν δηλαδή ξεκίνησε το περιβόητο Big Brother, και ακολούθησε ένας ορυμαγδός από άθλια τηλεοπτικά σκευάσματα όπου όλοι ασχολούνταν με το εάν έβγαλε ή όχι τα βυζιά της σε κοινή θέα η μία, ή εάν πηδιόταν live ή άλλη, ή με μία μεσήλικη γυναίκα που έκλαιγε στα κανάλια για τον νεαρό έρωτά της που της έτρωγε τα λεφτά και που την κανιβάλιζαν από παντού, το ίδιο διάστημα άρχισαν στο καπάκι να μπαίνουν οι κάμερες ασφαλείας στους δρόμους, κι ύστερα οι κάμερες στα δοκιμαστήρια των πολυκαταστημάτων, κι ύστερα άρχισαν όλοι να ξαναθυμούνται τη δήθεν σούπερ ντούπερ ρήση του Άντυ Γουόρχολ ότι «ο καθένας πλέον θα έχει το τέταρτό του στη δημοσιότητα» ώσπου το κάθε κοριτσάκι (και πολλά αγοράκια επίσης) που έτρωγε ριάλιτυ για πρωινό, μεσημεριανό, βραδινό, έφτανε να χαμογελάει στην κάμερα του δοκιμαστηρίου, σαν να ήταν η Μαντόνα που χαμογελούσε στο φαν κλαμπ της.
Και παρ’ ό,τι ακόμα και τότε υπήρχαν εκείνοι που έβλέπαν ότι αυτό προοιωνίζει την εποχή του απόλυτου ελέγχου, δηλαδή την εισαγωγή της ιδέας ότι κάποια μέρα οι κάμερες θα είναι μέσα στα σπίτια μας, όλοι οι trendy μαλάκες της εποχής -χιπστερογιαπηδονούμερα θα τους λέγαμε σήμερα- αυτοί δηλαδή που πάντα κάνουν τη βρωμιά του συστήματος να φαίνεται σαν πάρτι στην «Μύκονοοοοοος» αποκαλούσαν όσους προβληματίζονταν για το πανηγύρι της κάμερας παρανοϊκούς, γραφικούς και τα λοιπά συναφή.
Ποιος τα θυμάται βέβαια σήμερα πια τα reality; Κανένας γιατί τη δουλειά τους την έκαναν και πέρασαν πλέον στα αζήτητα. Τώρα το πράγμα έχει προχωρήσει στην καλωδίωση ακόμα και του δακτυλικού μας αποτυπώματος, προετοιμάζοντας τη μέρα που η αστυνομία μες στο σπίτι μας, τοποθετώντας μία κάμερα παρακολούθησης για την προστασία μας, αντί να τρέχουμε να τους τηλεφωνάμε – κι αν θα μπορούμε εκείνη την ώρα που θα μας σφάζει ο «κακός του ισλάμ απ’ αυτούς που γεμίσαμε»- θα λέει ότι και χάρη μας κάνει.
Γιατί θα είναι σαν να έχουμε τους προσωπικούς μας σεκιουριτάδες 24 ώρες το 24ωρο, και έτσι η ζωή μας θα ανήκει αποκλειστικά πλέον στις 3 οικογένειες που λυμαίνονται τον πλανήτη. Πήγε λίγο να τους ξεφύγει το πράμα εκεί στην αρχή με τα internet και τα facebook και τα λοιπά, επειδή οι πληροφορίες ταξίδευαν με την ταχύτητα του φωτός απ’ τη μία άκρη του κόσμου στην άλλη, οπότε οι συνθήκες μπορούσαν να είναι ευοίωνες για εξεγέρσεις, επαναστάσεις και τα λοιπά, αλλά τελικά εντάξει, κατάφεραν να εγκλωβίσουν όλο τον πλανήτη της παιδικής σκλαβιάς, της παιδικής πορνείας, του τράφικινγκ, των πολέμων, των πνιγμών, της πείνας, των άστεγων, μέσα σε like και καρδούλες.
Και έτσι, όπως στο Μεσαίωνα, που για να γαμήσεις έπρεπε να κρεμάσεις έξω από την πόρτα σου μία πινακίδα που να γράφει F.U.C.K. («Fornication Under Consent of King») δηλαδή «Συνουσία (αυστηρά και μόνο για τεκνοποίηση όμως) με Συγκατάθεση του Βασιλέως», όπως στο Μεσαίωνα, αν γούσταρε έμπαινε ο στρατιώτης του βασιλιά και σε ξεκοίλιαζε χωρίς να δώσει λογαριασμό σε κανέναν, γιατί το έκανε με τον ιερό σταυρό και το θηρεό της Αυτού Μεγαλειότητος, έτσι και στο εγγύς μέλλον, θα ανήκεις αποκλειστικά σε αυτούς όπως πάντα ανήκες δηλαδή- με μία απλή διαφοροποίηση της ψευδαίσθησης που έχεις για την ελευθερία σου.
Δηλαδή σήμερα το αποκαλούν «δημοκρατία» και σου δίνουν τη δυνατότητα να διαλέγεις τους δυνάστες σου, αύριο θα λέγεται «ασφάλεια» και έχεις νοητές χειροπέδες, υπό μορφή κάμερας μες στο σπίτι σου.
Ξεκινάει. Με το «Human» πείραμα.
Το είδαμε: http://kollectnews.org/2
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου