Το ασθενοφόρο δεν αργεί ποτέ

Αυγουστιάτικη βάρδια της HuffPost Greece με πλήρωμα του ΕΚΑΒ. Το ασθενοφόρο δεν αργεί ποτέ.Τους συναντάμε βράδυ στις 9.30 στην είσοδο του Παίδων Αγ. Σοφία- ο Χάρης Ευαγγελόπουλος και ο Σπύρος Καραβασίλης, με 15 και 5 χρόνια εμπειρία αντίστοιχα σε έναν πολυσύνθετο, ρόλο «πασπαρτού» που αποδίδεται με την «ταμπέλα» διασώστης- πλήρωμα. «Έτσι βολεύει το σύστημα», μου λένε. Θα «δουλέψουμε» μαζί τους μια βάρδια- το μεγαλύτερο μέρος της όπως μας έχουν υποσχεθεί- ενός ασθενοφόρου του ΕΚΑΒ στη νυχτερινή, αυγουστιάτικη Αθήνα.«Πρέπει με λίγα οχήματα να βγει η δουλειά και οι κλήσεις δεν σταματούν ποτέ, εκατοντάδες εκκλήσεις βοήθειας, 24 ώρες συνέχεια. Αυτόν τον Αύγουστο φτάσαμε στα όρια μας, με τις ζέστες καταρρεύσαμε», λέει ο Χάρης. Στην Αττική το ΕΚΑΒ διαθέτει περίπου 120 ασθενοφόρα- λειτουργικά, ή «μάχιμα», στο δρόμο δηλαδή, εξορμούν καθημερινά περίπου 75, αφού τα υπόλοιπα είναι καθηλωμένα ανά περιόδους στο αμαξοστάσιο του ΕΚΑΒ λόγω διαφόρων προβλημάτων που φυσιολογικά εμφανίζονται- από μηχανικά μέχρι λάστιχα.
«Ένα ασθενοφόρο μπορεί να μη βγαίνει για δουλειά γιατί έχουν λιώσει τα τακάκια, για 30 ευρώ δηλαδή...»
, μας λένε. Το ΕΚΑΒ χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τον συνεχώς μειούμενο κρατικό προϋπολογισμό- για τις πληρωμές του προσωπικού, τα υλικά, τα ανταλλακτικά και το εβδομαδιαίο service των αυτοκινήτων του δεν έχει άλλους τρόπους χρηματοδότησης παρά τα άδεια ταμεία του ελληνικού κράτους.

Μέχρι να ξεκινήσει η βάρδια τους στις 10 μου δείχνουν το ασθενοφόρο τους. Δεν είναι το αυτοκίνητο με το οποίο δουλεύουν καθημερινά, σαν στάνταρ δίδυμο συνεργατών, αφού είναι πολύ σημαντικό- σε μια τετοια δουλειά που το κάθε δευτερόλεπτο του χρόνου ή ο συντονισμός των κινήσεων και των αντανακλαστικών χαράσσουν τη «λεπτή κόκκινη γραμμή» ζωής και θανάτου- να έχουν αυτοματοποιήσει εν πολλοίς τη συνεργασία τους.

Το ασθενοφόρο είναι ένα από τα 200 Citroen που αγοράστηκαν, κλεισμένα δέκα χρόνια πλέον, ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. «Αλλιώς δε θα έβγαιναν οι Αγώνες», λέει ο Χάρης ενώ ανοίγει την πόρτα και αρχίζει να απαριθμεί: φορείο, καρέκλα για μεταφορά ασθενή, σανίδα ακινητοποίησης για τις περιπτώσεις όπου υπάρχει υποψία τραυματισμού στη σπονδυλική στήλη, κολάρο αυχενικής μοίρας, μπεταντίν, οξυζενέ, επίδεσμοι για τις αιμορραγίες, συσκευή οξυγόνου, στρώμα πολυτραυματία, αερονάρθηκας για κατάγματα, αυτόματος απινιοδωτής.

«Το δικό μας αυτοκίνητο διαθέτει και τον μοναδικό ηλεκτροκαρδιογράφο του ΕΚΑΒ- βγάζουμε καρδιογράφημα στο δρόμο και το στέλνουμε σαν μήνυμα στον υπολογιστή του γιατρού της βάρδιας, στο κέντρο του ΕΚΑΒ. Αυτός, ανάλογα μας κατευθύνει σε ποιο νοσοκομείο θα πάμε για να κερδίσουμε χρόνο». Στις προθέσεις του ΕΚΑΒ είναι ο ηλεκτροκαρδιογράφος να ενταχθεί σε όλα τα ασθενοφόρα του συστήματος, όπως επίσης και η προμήθεια 180 νέων οχημάτων, η ένταξη των οποίων στο τρέχον ΕΣΠΑ που λήγει σε λίγους μήνες έχει περάσει από «χίλια κύματα». Προς το παρόν έχει κατοχυρωθεί (και ενταχθεί στο ΕΣΠΑ) η αγορά 90 νέων ασθενοφόρων για την επαρχία (από τη Mercedes), ενώ η αγορά άλλων τόσων για την Αττική εκκρεμεί, τελώντας ακόμα υπό διαπραγμάτευση, ενώ παράλληλα γίνονται προσπάθειες για να δοθεί παράταση στο ΕΣΠΑ.

Στη βάρδια

Και οι δυο τους έχουν ακριβώς τα ίδια καθήκοντα: οδηγοί και διασώστες, μεταφορά και πρώτες βοήθειες. Το καλοκαίρι μου λένε ότι αυξάνονται τα τροχαία, «άδειοι δρόμοι και μεγάλες ταχύτητες, το ίδιο συμβαίνει και τα σαββατοκύριακα με τους “Sunday drivers”...». Πίσω από τη συνομιλία μας ακουγεται συνεχώς η βραχνή φωνή του ασυρμάτου- άλλα πληρώματα επικοινωνούν ακατάπαυστα με το Κέντρο- «15 παραλάβαμε στο σημείο». Παίρνουν βασικές οδηγίες και ξεκινούν. Δηλώνουμε ετοιμότητα κι εμείς. Αμέσως έρχεται σήμα και στο Α2, αυτός είναι ο κωδικός μας. Φεύγουμε για ένα περιστατικό με ηλικιωμένο άνδρα που έχασε τις αισθήσεις του, στου Ζωγράφου, ψηλά. Η σειρήνα αναμμένη και η οδήγηση γρήγορη. «Ο κόσμος με τις σειρήνες και τους φάρους ανοίγει δρόμο, είναι πιο ευαισθητοποιημένος από ότι παλιότερα», μου λένε. Δουλεύουν τον ίδιο τομέα αρκετά χρόνια και ξέρουν μέχρι που έχει λακούβα, ακούνε οδό και νούμερο και χαράζουν στο νου τους τη διαδρομή. «Και με το είδος του περιστατικού αυτό συμβαίνει, από την πρώτη περιγραφή που έχουμε από Κέντρο έρχονται στο μυαλό μας εικόνες και κινήσεις μας σε αντίστοιχα περιστατικά», λέει χαρακτηριστικά ο Σπύρος. Στα στενά του Ζωγράφου, σε κάποιες οξείες γωνίες με παρκαρισμένα ΙΧ στις κόγχες τους, το ασθενοφόρο δυσκολεύεται να περάσει- για να αναπληρώσει τον χαμένο χρόνο των αναγκαίων μανούβρων, επιταχύνει μετά ή περνάει με «κόκκινο». Πάντα λελογισμένα όμως, με γρήγορη αλλά ορθή κρίση της κάθε στιγμής στο δρόμο. Στο τιμόνι αυτό το βράδυ είναι ο Χάρης- και φαίνεται αμέσως πόσο καλός οδηγός είναι.

«Προσπαθούμε πάντα να μην βάζουμε σε κίνδυνο ούτε τις ζωές τις δικές μας ούτε άλλων ανθρώπων. Πάμε να σώσουμε μια ανθρώπινη ζωή, όχι να θέσουμε και άλλες σε κίνδυνο. Αυτός είναι ο πρωταρχικός μας κανόνας», μου λένε. Παρκάρουν προχειρα και χτυπούν το κουδούνι. Η οικογένεια του ηλικιωμένου κυρίου είναι μαζί του και έχει φέρει και δικό της γιατρό. Οι διασώστες ενημερώνουν το Κέντρο και κατεβάζουν τον ασθενή με την ειδική καρέκλα- η σύζυγός του θα τον συνοδέψει και μπαίνει κι αυτή στο ασθενοφόρο. «Υπάρχουν δύο βασικά πρωτόκολλα στις πρώτες βοήθειες και τη διακομιδή ασθενών, το γαλλικό- που προβλέπει αντιμετώπιση του περιστατικού επιτόπου- και το αγγλοσαξονικό, που εστιάζει στην γρήγορη μεταφορά του ασθενή στο νοσοκομείο. Το καθένα έχει τα θετικά και τα αρνητικά του- το γαλλικό για παράδειγμα έχει κατηγορηθεί από πολλούς ότι ευθύνεται για το θάνατο της Νταϊάνα στο τροχαίο στη σήραγγα του Παρισιού, πολλοί θεώρησαν ότι θέλοντας να τις δώσουν καλές πρώτες βοήθειες στο σημείο του ατυχήματος, καθυστέρησαν υπερβολικά τη διακομιδή της. Εμείς προσπαθούμε να τα συνδυάσουμε ανάλογα με τη συγκυρία, δίνοντας όμως μεγαλύτερη βάση στη γρήγορη μεταφορά του τραυματία/ ασθενή, τον σηκώνουμε και φεύγουμε. Και προσπαθούμε να τον σταθεροποιήσουμε καθ’ οδόν. Ο οδηγός ενημερώνει το Κέντρο, ο διασώστης πίσω περιθάλπτει και ανάλογα με την εξέλιξη του κάθε περιστατικού δίνει οδηγίες στον οδηγό, να τρέξει πιο γρήγορα ή να ζητήσει τη γνώμη του γιατρού στο Κέντρο του ΕΚΑΒ». Δεν μας παίρνει περισσότερο από δέκα λεπτά να φτάσουμε στο Ιπποκράτειο- σήμερα το ασθενοφόρο Α2 θα παραδίδει Ιπποκράτειο και Ερυθρό Σταυρό, μεταξύ των δύο αυτών νοσοκομείων θα κινηθεί σήμερα, εκτός απροόπτου. Οι διασώστες μεταφέρουν τον ασθενή στα ΤΕΠ (Επείγοντα) και αναφέρουν στον γιατρό τη συμπτωματολογία που παρατήρησαν. «Δεν παραδίδουμε γνωμάτευση, απλώς μεταφέρουμε στους γιατρούς και τη δική μας πρώτη εικόνα, καθώς και τις δικές μας ενέργειες», λέει ο Σπύρος. Μέσα στην εσωτερική αυλή του Ιπποκράτειου ασθενοφόρα πηγαίνουν κι έρχονται. Τα πληρώματα κάνουν ένα τσιγάρο και πίνουν στα γρήγορα τον καφέ που θα τους κρατήσει σε επαγρύπνηση μέχρι το ξημέρωμα.

«Κάθε βάρδια είναι διαφορετική. Και είναι πολύ σημαντικό κατά τη διάρκεια της και μεταξύ των περιστατικών να αποφορτίζεσαι. Η δουλειά είναι τόσο ψυχοφθόρα που με την πάροδο των χρόνων διαφοροποιείσαι σαν άνθρωπος, αλλάζεις ακόμα και σαν χαρακτήρας, στην αντίληψη των πραγμάτω, στο συναισθηματικό τομέα. Κάποιοι δεν αντέχουν αυτή τη δουλειά, παραιτούνται, εγκαταλείπουν. Πολύ κούραση- και πολύ αγωνία. Να προσπαθείς ανάταξη μετά από ανακοπή, επί 20- 25 λεπτά να κάνεις συμπιέσεις και αναζωογόνηση... δεν μπορείς να φανταστείς πόσο εξαντλητικό είναι. Αλλά τα δίνεις όλα για να σώσεις έναν άνθρωπο χωρίς σφυγμό και αναπνοή», μου λένε.Μέσα σε λίγα λεπτά το Α2 λαμβάνει σήμα για τροχαίο, Αλεξάνδρας και Πατησίων. Ξεκινάμε. «Μπορεί να πάρω μια κλήση, να ξεκινήσω και καθ’ οδόν να με στείλουν αλλού, σε ένα τροχαίο παραδείγματος χάριν- τα τροχαία έχουν πάντα προτεραιότητα γιατί δεν μπορείς να προβλέψεις την κατάληξη από το Κέντρο, μπορεί να αποδειχτούν θανατηφόρα κι ας μην φαίνονται αμέσως τόσο σοβαρά. Πάντως όταν για για 35 ασθενείς υπάρχουν 25 ασθενοφόρα, κάποιοι θα περιμένουν», λέει ο Χάρης ενώ το Α2 κατεβαίνει την Αλεξάνδρας. «Πόσα αυτοκίνητα βρίσκονται ανά πάσα στιγμή στο δρόμο;», τον ρωτάω. «Περίπου 45 το πρωί, 40 το απόγευμα και 25 το βράδυ. Το σύστημα είναι στα όρια του», απαντάει.

Το ασθενοφόρο φτάνει στο περιστατικό- μια μοτοσυκλέτα ανατράπηκε και ο οδηγός έχει χτυπήσει στο χέρι και πονάει στο στήθος του. «Όταν παραλαμβάνουμε το περιστατικό προσπαθούμε να σταθεροποιήσουμε τον τραυματία όπως μπορούμε- με μπουκάλα οξυγόνου, έτοιμοι με τον απινιδωτή για ηλεκτροσόκ, με γρήγορη απολύμανση και επίδεση για να σταματήσουμε μια αιμορραγία», λέει ο Χάρης. Τους ρωτάω ποια είναι τα σκληρά περιστατικά που θυμούνται. «Προσπαθείς να τα ξεχάσεις αλλά κάποια είναι τόσο δυνατά που δεν μπορείς. Δεν μιλάμε στο σπίτι για αυτά, προσπαθεί και ο δικός μας οργανισμός αντανακλαστικά να αποφορτιστεί και να κάνει delete. Δεν γίνεται πάντα. Οι ΕΚΑΒιτες οι ίδιοι χτυπάμε πρωτιά σε καρδιακά και εγκεφαλικά», η πίεση είναι μεγάλη». Ο τραυματίας μεταφέρεται σε ελάχιστο χρόνο στον Ερυθρό. Στο σύντομο μεσοδιάστημα πριν το επόμενο περιστατικό συνεχίζουμε την κουβέντα μας από το σημείο που σταμάτησε. «Η πίεση των συγγενών είναι μεγάλη. Σε έναν ηλικιωμένο που δε θα τα καταφέρεις, οι συγγενείς και μέσα στη λύπη των πρώτων στιγμών ακόμα θα πούνε “εντάξει, έζησε καλά ο παππούς..”. Σε έναν νέο άνθρωπο όλα είναι αλλιώς... Να ουρλιάζει μια γυναίκα για τον άνδρα ή το παιδί της.. Αν αυτό σε κυριεύσει μέσα σου, σε διέλυσε. Πρέπει να προσπαθείς να το αντιμετωπίζεις εντελώς επαγγελματικά. Και να κάνεις το ανθρωπίνως δυνατό στο μέγιστο βαθμό- γιατί δεν πρέπει μόνο να τον ανατάξεις επιτόπου αλλά και να οδηγήσεις μετά και να τον πας το συντομότερο δυνατόν στο νοσοκομείο», μου λέει ο Χάρης. «Κι αν σου τύχει κάτι σοβαρό στο τέλος της βάρδιας σου, δε λες σχολάω... Έχεις να κάνεις με ανθρώπινες ζωές, θα φύγεις αργότερα, είναι στη φύση της δουλειάς μας αυτό», συμπληρώνει ο ΣπύροςΠερασμένα μεσάνυχτα πλέον, 3ο περιστατικό, μεταφορά εμφράγματος από Ερυθρό Σταυρό στο Ιπποκράτειο. Είναι ένας μεσήλικας, με μηχανική υποστήριξη στο στήθος του, περιτριγυρισμένος από την γυναίκα και την κόρη του. «Αυτά είναι η ρουτίνα μας», μου λένε. «Οι αυτοκτονίες- πτώσεις από ορόφους... εκεί είναι τα πολύ δύσκολα. Τους τελευταίους μήνες έχουν μειωθεί κάπως αλλά την περίοδο 2011- 2014 είχαμε έξαρση, πλήθος από περιπτώσεις αυτόχειρων που δε γινόντουσαν ποτέ γνωστές. Έχω δει αυτοκτονία σκηνοθετημένη- κρεμόταν από το καλώδιο της λάμπας, φιμωμένος με μονωτική ταινία», λέει ο Σπύρος ενώ έχουνε πάρει σήμα για να μεταβούν Μεταξουργείο, σε οίκο ανοχής όπου μια εργαζόμενη λιποθύμισε.

«Τα τροχαία έχουν επίσης πολύ σκληρές εικόνες, ειδικά με τις μοτοσυκλέτες συμβαίνουν πολλοί διαμελισμοί. Στη μηχανή την πληρώνει συνήθως ο «πίσω», ο οδηγός βλέπει, στο δευτερόλεπτο έστω τι πάει να συμβεί, κρατάει πιο δυνατά το τιμόνι, μπορεί αυτό να του κόψει τη φόρα και να τη γλιτώσει με κατάγματα. Ο συνεπιβάτης όμως εκτινάσσεται από πάνω του, «αεροπλάνο»... Και αν έρχεται αυτοκίνητο, τον έκανε κομμάτια».

Η κλήση για Μεταξουργείο ακυρώνεται- η γυναίκα συνήλθε. Αναστροφή επί της Αλεξάνδρας και νέα κλήση για διακομιδή από το Ιπποκράτειο στον Ερυθρό. Η ώρα είναι μία παρά. «Δεν είναι όλα τα περιστατικά που διεκπεραιώνουμε επείγοντα», μου λένε. Υπάρχουν άνθρωποι που καλούν το ΕΚΑΒ για να παρακάμψουν την ουρά των νοσοκομείων... Ξέρουν ότι το ΕΚΑΒ θα τους βάλει μέσα... Οι διασώστες είναι υποχρεωμένοι να τους μεταφέρουνε. Και εκτός της άμεσης (πρωτογενούς) μεταφοράς από το σημείο του συμβάντος στο νοσοκομείο, υπάρχουν οι δευτερογενείς μεταφορές από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, ή ασθενών από το σπίτι τους στο νοσοκομείο- αναρρώνουν αλλά πρέπει να μεταφερθούν για επανεξέταση ξαπλωμένοι ή διασωληνωμένοι. Επίσης, υπάρχουν τα εξιτήρια, ανθρώπων που επίσης δεν μπορούν να μετακινηθούν με άλλον τρόπο. Όλη αυτή την γκάμα περιστατικών την έχει αναλάβει το σύστημα του ΕΚΑΒ. «Όλες οι κινήσεις και οι χρόνοι μας καταγράφονται αυτόματα στο σύστημα. Εμείς από τη στιγμή που θα πάρουμε την κλήση από το Κέντρο, θα μεταβούμε σε 5- 10 λεπτά, ο ασθενής όμως μπορεί να έχει ειδοποιήσει 2 ώρες πριν. Ποιος αργεί; Το ασθενοφόρο ή το σύστημα;», αναρωτιούνται.

«Το ασθενοφόρο δεν αργεί. Αλλά οι άνθρωποι που το χρειάστηκαν, ίσως κιόλας πρώτη φορά στη ζωή τους, εναντιώνονται στο πρόσωπό μας. Μας βρίζουν- «αλήτες, κωλοβαράτε κι εμείς αργοπεθαίνουμε», «τεμπέληδες και σας πληρώνουμε», τετοια ακούμε καθημερινά.

Η ώρα είναι 2.00 μετά τα μεσάνυχτα. Τροχαίο στη συμβολή Φορμίωνος και Δαμάρεως στο Παγκράτι. «Στο σύστημα του ΕΚΑΒ όλες μας οι κινήσεις απεικονίζονται με GPS: που βρισκόμαστε, που πήγαμε και το σημαντικότερο- πόσο χρόνο κάναμε. Οι χρόνοι είναι το σημαντικότερο στη δουλειά μας. Τα πρώτα δέκα λεπτά είναι πολύ κρίσιμα, τα «χρυσά λεπτά» λέγονται στην ιατρική ορολογία γιατί εκεί μπορεί να σωθεί μια ζωή. Στις 1.00 το βράδυ από τον Ευαγγελισμό μέχρι το Παγκράτι θα πρέπει να κάνεις πέντε λεπτά από την ώρα που πήρες το σήμα- και αν είναι επείγον σου λένε από το Κέντρο να κάνεις χρήση σειρήνων. Αν κάνεις μισή ώρα να φτάσεις, αδικαιολόγητα, θα πρέπει να δώσεις εξηγήσεις», λέει ο Σπύρος.

Από τον ασύρματο του ασθενοφόρου Α4, αυτής της γέρικης καραβάνας που έχει οργώσει την άσφαλτο της Αθήνας, σώζοντας ποιος ξέρει πόσους ανθρώπους, ακούγονται κάθε τόσο νέες κλήσεις και οδηγίες. Το Κέντρο, όντως, καθοδηγεί τα πληρώματα των διασωστών, ο γιατρός της βάρδιας σε κάποια περιστατικά μιλάει με τους ασθενείς ή συγγενείς τους και κατευθύνει τους διασώστες ανάλογα. Οι τηλεφωνητές του ΕΚΑΒ είναι διασώστες και αυτοί. Κάνουν τις βασικές ερωτήσεις- τι συνέβη, που βρίσκεται ο ασθενής, την ηλικία του, τι φάρμακα ήδη παίρνει. Σημειώνουν αυτά τα πρώτα στοιχεία σε μια κάρτα (χειρόγραφα) και την προωθούν στον εκφωνητή/ διαβιβαστή- αυτός διαχειρίζεται τα ασθενοφόρα, ψάχνει να βρει ελεύθερο πλήρωμα ή περιμένει... Οι ΕΚΑΒίτες που χρησιμοποιούνται σε διοικητικά, γραφειοκρατικά ή και «αλλότρια» καθήκοντα υπερβαίνουν τους 250. Το ΕΚΑΒ τα τελευταία χρόνια δεν έχει πραγματοποιήσει καμιά πρόσληψη διοικητικών υπαλλήλων, επομένως για να καλύψει τις υπάρχουσες ανάγκες μετατάσσει διασώστες από το δρόμο στα γραφεία, με ότι αυτό συνεπάγεται. Το τροχαίο είναι ευτυχώς επιπόλαιο. Η ώρα κοντεύει 3- επόμενη κλήση για καρκινοπάθή που πρέπει να μεταφερθεί από τα Ιλίσια στο «Σωτηρία». «Πόσο έχει αλλάξει η δουλειά τους, σαν περιστατικά, ανθρώπινες συμπεριφορές και εικόνες στα χρόνια της κρίσης;», τους ρωτάω. «Πρώτα απ’ όλα η δουλειά μας είναι διαφορετική από περιοχή σε περιοχή- αλλιώς στο Μεταξουργείο, αλλιώς στα Λιόσια, αλλιώς στο Παγκράτι και διαφορετικά στην Αγία Παρασκευή, για προφανείς λόγους. Όλα ξεκινάνε από την οικονομική δυνατότητα του καθενός. Μπαίνουμε σε σπίτια με κομμένο το ηλεκτρικό ρεύμα, όπου οι άνθρωποι ζούνε με τα κεριά, σε σπίτια σαν εγκαταλειμμένα, σε χώρους ακατάλληλους για ασθενείς αλλά και για να ζήσεις ανθρώπινα- όλα αυτά ακόμα και σε περιοχές που δεν το περιμένεις. Βλέπουμε ηλικιωμένους που έχουν αφεθεί μόνοι και σε πλήρη ένδεια, ανθρώπους που στερούνται κάθε ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης- όταν επιδεινώνεται η κατάστασή τους δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο από το να καλέσουν το ΕΚΑΒ».

Περιστατικά βίας;

Την περίοδο έξαρσης της βίας της Χρυσής Αυγής υπήρξαν πολλά περιστατικά με μαχαιρώματα και θύματα μετανάστες. Αλλά και στις κλίκες των αλλοδαπών υπάρχει πολύ βία. Σε περιοχές όπως το Μεταξουργείο και πέριξ της Ομόνοιας τα «σκηνικά» του δρόμου είναι πολλά: επιθέσεις, ξυλοδαρμοί, αντεκδικήσεις, πολλοί άνθρωποι εμπλέκονται σε μικροπαραβατικότητα για να επιβιώσουν εκεί. Οι τοξικομανείς πέφτουν σε κώμα ή παθαίνουν πνευμονικό οίδημα- όταν τους χορηγούνε το κοκτέιλ του αντιδότου, η μονάδα του ΟΚΑΝΑ στον δρόμο ή στο νοσοκομείο μετά τη μεταφορά τους, στο απότομο ξύπνημα τους επάνω μπορεί να γίνουν επιθετικοί. Στο Μενίδι, στους καταυλισμούς μπαίνουμε με συνοδεία περιπολικού ή τους ζητάμε να παραλάβουμε τον ασθενή από το Α.Τ. της περιοχής. Έχουμε δεχθεί πολλές επιθέσεις, έχουνε σπάσει ασθενοφόρα και είναι πολύ κρίμα αυτό γιατί εμείς πάμε εκεί για να σώσουμε ανθρώπους, ούτε για να διώξουμε ούτε για να συλλάβουμε.

3.30 πλέον. Το πλήρωμα του Α2 θα μεταφέρει ιματισμό από το Σωτηρία. Τους αποχαιρετούμε- έχουμε ήδη εξαντλήσει τα χρονικά περιθώρια που ευγενικά και με παντελή έλλειψη της συνηθισμένης φοβικότητας και καχυποψίας των ελληνικών δημόσιων υπηρεσιών μας είχε παραχωρήσει η διοίκηση του ΕΚΑΒ, προφανώς έχοντας εμπιστοσύνη στους ανθρώπους της και το έργο τους. Μέχρι να σχολάσουν, το ξημέρωμα.


Το είδαμε: http://www.huffingtonpost.gr/2