Πάθη τρομαχτικά (,) ανθρώπινα»

του Γιώργου Ψωμιάδη

«Η Αμερικανίδα, Κέιλα Μίλερ έχασε τη ζωή της το τρέχον έτος κατά τη διάρκεια της ομηρίας της από μέλη της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος.
Το αμερικανικό δίκτυο ABC NEWS αποκαλύπτει ότι η νεαρή κοπέλα είχε βιαστεί επανειλημμένα κατά τη διάρκεια της ομηρίας της.»
Είναι μόνο δυο τρείς προτάσεις και τίποτα παραπάνω.
 Το περιεχόμενο τους τίποτα το καινοτόμο και ριζοσπαστικό.
Μια είδηση λακωνική και απέριττη.
Ένα ακόμη deja vu στο τσίρκο των ανθρώπινων παθών.
Ακολασία, παράνοια, μίσος, αδηφαγία. Λέξεις που βολεύονται στον αναγραμματισμό των παθών. Ταυτίζονται με εκείνα και την ίδια στιγμή κρύβονται πίσω τους.
Πως προκύπτουν λοιπόν τα πάθη;
Οι κατά συρροή βιασμοί, η παιδεραστία και η διαστροφή.
Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε ξεκάθαρα να κάνουμε με μια αρρωστημένη θρησκευτική γαλουχία.
Με εύπλαστους ακόμα παιδικούς εγκεφάλους, και λευκές συνειδήσεις μουτζουρωμένες με μελανό μίσος ενήλικων δίποδων.
Είναι όμως φορές που η διαστροφή σε κάποιο βαθμό προϋπάρχει.
Τα πάθη είναι συχνά αυτοάνοσα νόσηματα, εκ γενετής μπιγμένα μέσα σου.
 Είναι ανοσιούργημα μαζί και εξιλέωση.
Το χέρι σου μπορεί να γίνει σκανδάλη ανηθικότητας και ταυτόχρονα σταυρός εξομολόγησης, στα δικά σου μάτια.
Και αυτό λόγω της ορμέμφυτης φύσης της πράξης σου, δηλαδή του εκ φύσεως παθολογικού χαρακτήρα της.
Ο φύσει διεστραμμένος κάνει την ακολασία αξίωμα και την ηδονή κανόνα. Μετατοπίζει τους ηθικούς του φραγμούς για να βολέψει το πάθος του.
Αποποιείται την προσωπική φθορά όπως αυτή υφίσταται με τις εξαρτησιογόνες ουσίες.
Πρόκειται για μια ικανοποίηση χωρίς αντάλλαγμα. Σπλάχνα και όψη μένουν ανέγγιχτα από επιπτώσεις. Μοναδικό «δούναι» η ενοχή.
Υπάρχει όμως πάντα η στιγμή που βαραίνει η επιλογή.
Μπορείς να μείνεις αλώβητος μέσα στο παλλόμενο πάθος σου ή να σαστίσεις μπροστά στα παρελκόμενα.
Είναι αυτές οι φορές που αξιολογείς τον ψυχικό σου πυρήνα, στην όψη του οποίου είναι αποτυπωμένοι άνθρωποι, βιώματα, αξίες κι απαξίες.
Είναι ο πυρήνας αυτός που όσους εαυτούς κι αν αλλάξεις μένει αναλλοίωτος.
Γιατί αλλάζουμε διαδοχικά με τα χρόνια εαυτούς αποβάλλοντας σε ένα βαθμό τον προηγούμενο μαζί με τα πρέπει και τα ήθη που αυτός κουβαλά. Άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται, νουθετείς και σε νουθετούν.
Και καθώς περνούν τα χρόνια βλέπεις ότι έχεις προβάρει όλα τα πέτσινα ρούχα, όλους τους προσιτούς ποικιλόμορφους χαρακτήρες, τιποτένιους αλλά και σπλαχνικούς, νωχελικούς και εκστατικούς, που το μόνο που απομένει είναι ο εσωτερικός σου πυρήνας, χρωματισμένος συνειδητά και ασυνείδητα με βιώματα και πράξεις.
Είναι η στιγμή που μένεις μόνο εσύ και το «είναι» σου να ανακαλείς τα πάντα και να ανακρίνεσαι, όταν κανένα επιφανειακό, πλεγμένο με δικαιολογίες ρούχο δεν γίνεται να φορεθεί. Και δεν μπορείς πια να ξεφύγεις από τις πράξεις σου.

Το είδαμε: newn.gr